پایداری سطح موردنظر در گودبرداری بر اساس برقراری تعادل نیروهای مقاوم و محرکی که در سطح لغزش ایجاد می‌شود، محاسبه می‌گردد.
نیلینگ یک روش پایدارسازی گود است که از این روش برای نیل کردن بخش ناپایدار خاک به بخش پایدار آن استفاده می‌کنند.
از طرف دیگر، اجرای روش نیلینگ در خاک‌هایی که شرایط نامطلوبی دارند می‌تواند موجب مشکلات مختلف اجرایی و نیز غیراقتصادی شدن آن شود.
این محدودیت‌های قانونی نیازمند رعایت و توجه دقیق در اجرای روش نیلینگ در مواقع مختلف است.
بنابراین مقدار مجاز جابجایی سازه‌های مجاور باید در انتخاب نوع سیستم نگهدارنده مدنظر قرار داده شود.
عدم استفاده آزادانه از آن در مجاورت سازه‌های حساس، قدیمی و فرسوده
اثر مسلح سازی میخ برای بهبود پایداری دیوار با دو عملکرد زیر حاصل می شود:
میلگردها دچار خوردگی می‌‌شوند، خاک نیلینگ طی فرایند هوازدگی، دیگر مقاومت اولیه خود را ندارد و ممکن است فرو بریزد
تقلیل ضرایب اطمینان: بدون ابزاربندی و اندازه گیری های لازم، انتخاب پارامترهای طراحی بر اساس فرضیاتی صورت می گیرد که این فرضیات محافظه کارانه بوده و در نتیجه ضرایب اطمینان طرح و هزینه ها بالا خواهد بود.
در سیستم میخ گذاری، خاکبرداری مرحله به مرحله صورت می‌گیرد و پس از پایان خاکبرداری در هر مرحله، میخ گذاری در آن تراز صورت می‌گیرد.
برای جلوگیری از ایجاد فشار آب در پشت پوشش سطحی دیواره، از نوارهای زهکش ژئوتکستایل قائم استفاده می‌کنند که معمولا بین پوشش سطحی موقت و خاک گود نصب می‌شود.
عوارض سطحی شامل تاسیسات شهری، ساختمان ها و معارضات مجاور گود،
وظیفه اصلی و اولیه دوغاب، انتقال تنش از خاک به میخ‌ها است. همچنین، دوغاب موجب حفاظت میخ‌های فولادی در برابر خوردگی می‌شود.
از مهم ترین مزایا و علت‌های استفاده از روش نیلینگ، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: